Eigenlijk niet, maar zo kan hij het wel!

Morris houdt van fietsen. Niet zelf natuurlijk, want dat kan hij niet. Toen hij klein was zat hij lekker voorop. Dikke bos haren in de wind en een brede smile van oor tot oor. Lekker genieten van alle prikkels die hij meekreeg. Toen werd hij een stuk groter en zat achterop, bij (bonus)mama of (bonus)papa. Maar dat gaat nu niet meer. Morris is te groot geworden voor een zitje op de bagagedrager.

Morris woont bij mama Femke in Limburg. Daar is het niet zo plat als de rest van Nederland, dus mama fietste zich de laatste tijd een ongeluk. Ze kocht een elektrische fiets. Fietsen met een kindje van 8 jaar achterop die ook nog eens niet meewerkt is toch wel zwaar. Bonuspapa Marco knutselde een heel mooi zitje, want voor een gewoon kinderstoeltje is Morris te groot en te bewegelijk. Morris moet goed vast zitten met een 5-puntsgordel, anders kan hij van de fiets vallen. Het stoeltje was echter best zwaar en Morris ook, dus bijna ieder ritje vloog er wel een spaak uit het wiel. Helaas, we moesten naar een andere oplossing. ‘Gewoon’ fietsen was niet meer te doen.

En toen? Een aangepaste fiets aanvragen via de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning voor zorgbehoevenden). Mama Femke moest daarvoor weer een hele malle molen in, want zo’n fiets is heeeel erg duur! De kinderarts, revalidatiearts en ergotherapeut moesten een advies te schrijven, die in behandeling werd genomen door de gemeente. Toen moesten we 10 tot 12 weken wachten, want zo werkt dat. Zo ook bij ons. Na er nog een paar keer (telefonisch) achterna gejaagd te hebben ging het licht eindelijk op groen: de aangepaste fietst wordt vergoed!

Mama Femke heeft veel uitzoekwerk verricht om te bepalen welke fiets het beste zou zijn. Een duofiets, zoals op het KDC waar Morris zit? Nee. Morris kan in een boeverige bui ineens aan je haren gaan trekken en dat levert gevaarlijke situaties op. Een fiets waar Morris passief op zit? Nee, zijn spieren moeten namelijk goed gestimuleerd worden. Dus ging mama voor een tandem, zodat Morris zelf lekker kan meefietsen. Een tandem met 2 wielen achter, elektrisch en met een goed zitje, zodat Morris goed blijft zitten!

Toen was het even afwachten. Morris moest worden ingemeten door de leverancier van de fiets,  samen met de ergotherapeut. Een hoop gedoe om iedereen bij elkaar te krijgen, maar het lukte uiteindelijk. De fiets was goedgekeurd en kon worden besteld. Oh nee, toch niet. Eerst moest de fiets nog door een commissie. Weer een paar weken vertraging. Maar logisch, het gaat om een hoop geld. Gelukkig kon de fiets toen worden besteld. En dat duurde en dat duurde… Maar nu? Nu is de fiets is er!

Morris kan eindelijk weer mee op de fiets. Lekker een beetje meetrappen! Met de armen fladderend in de lucht en de wind door de haren. Hij geniet als geen ander. En mama? Die hoeft niet meer hijgend van het fietsen thuis te komen met een rood aangelopen hoofd. 😉