We zijn weer thuis! En we kijken terug op een fantastisch en heel bijzonder avontuur! In een serie van 3 blogs vertellen we over onze mooie reis. Vandaag deel 1: de start van ons avontuur, de aankomst op Curaçao en bij het CDTC, en hoe de eerste dagen therapie verliepen.

Morris zwom met dolfijnen en zo ging het!

Yes! Eindelijk was het zover. Met kloppend hart raceten we op een waterkoude donderdagochtend met 4 auto’s, volgeladen met 11 koffers, over de A2 richting Schiphol. Alhoewel, raceten.. We bleken toch nog flink wat vertraging te hebben. Ruimschoots op tijd kwamen we echter de vertrekhal ingesneld. We waren goed voorbereid op het grote aantal mensen dat meeging en dankzij de speciale Assistentie van Schiphol kon bonuspapa Marco samen met Morris hartstikke soepel langs de douane en securitycheck. Na een vlugge lunch namen we vol verwachting plaats in het vliegtuig!

De reis ging voorspoedig. Lang uiteraard (bijna 10 uur), maar de kids hielden zich goed, ook Morris. Om half zeven ’s avonds (tijdsverschil -5 uur) landden we ietwat uitgeblust op Willemstad Airport. Maar eenmaal uitgestapt overviel ons de heerlijke tropische wind en warme temperaturen! Helemaal blij namen we plaats in de 2 huurauto’s en gingen op weg naar ons vakantiehuis. Het was begonnen!

We waren bewust 3 dagen voor de therapie al op Curaçao en dat was nodig ook. Zo konden we heerlijk acclimatiseren, zeker de kids. Het tijdsverschil leverde gelukkig niet heel veel problemen op, Morris was in zijn beste doen ooit. Zijn hele familie was bijeen en hij genoot er zichtbaar van. Hij was vrolijk, tevreden, speels, gefocust en rustig. Alsof hij voelde wat er ging gebeuren! 😉 Zondags ontspanden we nog even op klein idyllisch strandje, waar Morris de hele middag spetterend en zwemmend doorbracht in de zee. Enige nadeel: we waren allemaal, ondanks het overdadig smeren met zonnebrandcrème, aardig verbrand. 😉

Maandag, eerste dag van de therapie! Spannend. Met z’n allen in de bus gingen we op weg, met stralend middelpunt Morris fladderend in het midden. We belandden op een prachtige plek aan zee, waar het Curaçao Sea Aquarium was gelegen. De azuurblauwe golven klotsten heerlijk tegen rotswanden waar het therapiecentrum op was gebouwd en we namen plaats in de schaduw onder een grote boom rond een picknicktafel. En toen verschenen 2 hele vrolijke dames voor ons, therapeute Babette en haar assistente Marie!

Het klikte meteen, Marie kreeg een dikke knuffel van Morris. Na de kennismaking hadden de mama’s en de papa’s een intakegesprek met Babette, om zijn medische achtergrond en de doelen voor het therapie helder te krijgen. Ondertussen gingen broers Stan, Tycho, Lars en Mick met Morris en Marie mee naar de therapiekamer. Na het intakegesprek namen Babette en Marie Morris mee naar binnen om de therapie te starten. Hij kreeg uiteraard eerst een dikke knuffel van iedereen en liep toen kenmerkend, fladderend en op zijn tenen mee naar binnen. Doei Morris, tot zo!

Binnen gingen Babette en Marie meteen aan de slag met Morris. Diverse therapeutische oefeningen werden gedaan om Morris te observeren. Dit varieerde van fysieke handelingen, tot spelsituaties en lichaamsmassages. Daarna werd Morris omgekleed en klaargemaakt voor het zwemmen met Chabelita, de persoonlijk aan Morris toegewezen dolfijn voor de komende 2 weken!

• 

• 

• 

Daar kwam Morris naar buiten in zijn stoere wetsuit! Hij keek blij, maar vond het ook zichtbaar spannend. Het was allemaal erg vreemd voor hem. Hij liep aan de hand van Marie naar 1 van de 5 doks die in het water lagen, waar dolfijntrainster Romy met de fluit in de mond al met Chabelita aan het spelen was. De doks lagen in een enorm bassin, gevuld met zeewater, door rotsen afgescheiden van de zee. Wij zaten recht tegenover de doks en konden van zo’n 50 meter afstand op een klein bankje toekijken. Voldoende afstand voor Morris om niet afgeleid te kunnen worden door ons! 😉

Morris werd het water in gehesen door Marie en Babette zwom met hem zijn eerste rondje. Het fluitje klonk en daar kwam Chabelita aangezwommen. Heel rustig dreef ze tegen Babette en Morris aan en leidde hun door het water. Wat een bijzonder mooi en ontroerend moment voor ons allen. Lang op gewacht en daar was het eindelijk!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Morris genoot vooral enorm van het water. Chabelita had iets minder zijn aandacht, wat heel normaal schijnt te zijn in het begin. Naarmate de tijd vorderde werd Morris zich echter steeds meer bewust van de dolfijn. Zeker toen dolfijntrainster Romy Chabelita liet springen, dansen, kirren, draaien en spetteren. Babette kon Morris toen nog maar moeilijk in bedwang houden. 😉

En wij? Wij konden ons geluk niet op!

Later meer!